De hond ziet er uit alsof hij ook wel een ijsje lust. 'Zo klein zijn ze toch best schattig', denk ik bij mezelf. Het is een soort mini-bulldog, zwart met wit, grote ogen en oren die meer bij een volwassen bulldog passen. Klinkt raar he? Maar als je het zou zien dan begrijp je precies wat ik bedoel.
Zijn bazin is een goedgeklede vrouw van exotische herkomst. Toevallig zitten we op hetzelfde bankje bij de IJssalon op de Meent, genietend van de zon. Ik wil net iets tegen haar zeggen over het hondje en zijn gierige blik naar het ijsje, als ik hoor dat ze Frans tegen hem spreekt. Ik houd mijn woorden dus maar binnen. Engels, Spaans en een klein beetje Portugees dat gaat me nog wel prima af, maar Frans? Dat red ik niet in die taal. Een glimlach is in deze situatie dus makkelijker. We gaan ieder verder met ons ijsje, donderdagmiddag in multicultureel Rotterdam. Het hondje staat nu met zijn achterpootjes op de grond en met zijn voorpootjes op de bank. Dat mag niet. 'Pas toucher, Francois!', kan ik nog net verstaan. Hier wordt opgevoed mensen.
Als een klein kind dat het nog één keertje probeert kijkt hij haar aan, smekend. Ineens begrijpt ze het. Ze houdt haar ijsje tegen zijn bek en laat hem een paar likjes nemen. Hij wou dus écht ijs, denk ik verbluft(misschien een toekomst als 'dog-whisperer' in het verschiet voor mij?). Het ijsje ligt nu weer tegen de mond van mijn exotische buurvrouw. Het ijsje van de IJssalon bevalt haar uitstekend. Daarna mag het hondje weer, ze delen het ijsje als moeder en kind, om beurten en likje. Als het op is likt het hondje zijn lippen af, een roze tong komt naar buiten. Mijn buurvrouw buigt zich snel naar hem toe en geeft hem een intensieve tongzoen. Ook dat vindt het hondje zichtbaar lekker. En ik verlaat het bankje, in mijn hoofd de vraag in welke cultuur mensen en honden met elkaar tongzoenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten