Communicatie

Tijdens mijn treinreis terug naar huis kon ik maar aan 1 ding denken; eten! Echter 1 probleem; afgelopen weekend weigerde ik weer eens een trip naar de supermarkt. Dus dat mag ik straks eerst gaan doen. Boodschappen halen, niet echt mijn favoriete bezigheid zoals ik wel eens eerder heb geschreven. Ik ging zitten naast een vrouw die in een mix van Arabisch en perfect Nederlands een nogal verhitte discussie voerde via haar BlackBerry.


Deja vu, omdat vroeger bij ons thuis ook vaak een mix van Nederlands en Surinaams werd gesproken. Sommige dingen zeg je nou eenmaal makkelijker in de ene of juist die andere taal (bijvoorbeeld: toen ik vroeger als klein jongetje weer eens rottigheid had uitgevreten dan werd de scheldpartij van m'n moeder in foutloos Surinaams opgevoerd). Voor mijn buurvrouw in de trein was dat blijkbaar ook zo. Waarschijnlijk werden de meer emotionele, persooonlijke dingen in het Arabisch geformuleerd. Er luisterden namelijk allerlei mensen mee, ik dus ook. Ik had mijn NRC Next open voor me maar het gesprek was zo intens dat ik alleen maar naar de krant kon staren.

Er was duidelijk iets in de relationele sfeer gaande. De stem aan de andere kant was die van een man. "Het is gewoon over", zei mijn buurvrouw. Maar daar was haar gesprekspartner het duidelijk niet mee eens. Het gesprek duurde nog een tijd voort maar op een gegeven moment verbrak één van hen de verbinding. Met een diepe zucht keerde de vrouw zich naar mij toe en zei: "Sorry hoor".

Ik moest lachen en sprak mijn medeleven uit: "Moeilijk he, communicatie"? Zij was het hartgrondig met me eens. "Ja inderdaad, wat is dat toch met jullie mannen? Het is over en uit maar toch blijven jullie volhouden".

Overvallen door een ongemakkelijk gevoel sprak ik mijn begrip uit en zei dat het soms door emoties inderdaad zo kan zijn dat sommige mannen wat langer nodig hebben om aan de realiteit te wennen. -Ik had ook kunnen zeggen; "Wat lul jij nou? Hoe bedoel je 'jullie mannen'. Sommige vrouwen kunnen er ook wel wat van hoor". Maar goed, dat zou een rare twist geven aan de rest van de treinreis, dus deed ik dat maar niet.- Voor ik het wist raakten we in een leuk gesprek gewikkeld. Zij stelde zich voor en vertelde wat zij in het dagelijks leven allemaal deed en dat ze Marokkaanse was. Met een hartelijke handdruk namen we afscheid.

Onze communicatie verliep wel goed...