Vrijdagmiddag zes uur, lange dag geweest en eindelijk onderweg naar huis. Ineens realiseer ik me dat ik gisteravond al werd geconfronteerd met de grote afwezigheid van ook maar iets wat op voedsel lijkt in m'n koelkast. Wat zijn m'n opties? Omdat een pizzeria of shoarmatent meestal geen brood, melk, chips en fruit bezorgt, kwam ik al snel tot de conclusie dat er niet veel anders op zat dan toch maar met tegenzin ff langs de Appie te lopen.
Eenmaal bij de Appie aangekomen, bleek dat ik net niet het juiste muntje in mijn zak had. Zo’n muntje dat nodig is om een winkelwagen te ontkoppelen. De echte gelouterde boodschapper heeft van die speciale muntjes die voor winkelwagentjes gemaakt zijn. Ik heb altijd ZO m'n best gedaan om niet zo’n gelouterde boodschapper te worden. Geld wisselen was te omslachtig en om nou 10 minuten in de rij te staan om eindelijk het juiste muntje te bemachtigen voor een karretje is gewoon tijdrovend, dus besloot ik het op een andere en tevens ook heel irritante methode te doen. Het beruchte blauwe mandje, met die twee hengsels die je samenvoegt zodat dat ding te dragen is. Tijdens mijn tour door de supermarkt schakel ik blijkbaar over op een soort automatische piloot. Want, als ik eenmaal thuis ben valt het me op dat ik bijna altijd met dezelfde spullen thuiskom. Dus om mezelf te verrassen besloot ik deze keer om een andere route door de supermarkt te nemen. Tijd voor een frisse wind door mijn vastgeroeste koopgedrag. Op zich geen slecht idee. Maar achteraf gezien was het verstandiger geweest als ik dit moedige besluit had genomen met de garantie dat ik alles in een wagentje had kunnen leggen in plaats van een mandje. Want halverwege mijn tour was het mandje al zo zwaar geworden dat mijn arm begon te branden en de hengsels irritant in mijn hand sneden. Overpakken van hand naar hand brengt tijdelijk verlichting, maar zorgt uiteindelijk voor TWEE zere handen in plaats van één. Aan het begin van de tour kunnen de boodschappen er nog achteloos ingestopt worden. Maar langzaam maar zeker ontstaat er een moment dat elk nieuwe artikel eraf glijdt als je het bovenop legt. Het artikel een beetje tussen andere boodschappen en de rand van het mandje proppen is een voor de hand liggende oplossing. Met een mandje vol boodschappen en hengsels die bijna bezweken onder het gewicht van Spa Fruit (bosbessen), flessen Bitter Lemon en de melk, besloot ik maar naar de kassa te gaan. De donuts, waarvan ik me had voorgenomen niet mee te nemen, was het laatste dat ik langs de rand erin duwde. Ik besefte me dat de producten in de supermarkt strategisch zijn gepositioneerd en dat ik als naïeve consument er volledig was ingetrapt. Dat ik me er bewust van was maakte het minder erg, vond ik tenminste. Het besef zorgde ervoor dat ik er vrede mee had dat ik in de val was gelopen. Mijn argument ter verdediging; “ach, het is weekend, morgen weer even sportschool”. Klinkt volkomen acceptabel en logisch, toch?
Een kleine, stevige vrouw van middelbare leeftijd kwam tegelijk met mij bij de kassa aangelopen. Haar Blurberry tas had hetzelfde motief als haar bril. De pootjes van de bril waren overdreven breed zodat de oppervlakte breed genoeg was om het merk te etaleren, Blurberry. Om haar nek droeg ze een soort donzig kraagje dat er alle schijn van had dat het nog leefde. De geruite broek tot net onder haar knieen was volgens mij nou nét het kledingstuk dat ze beter in de kast had kunnen laten hangen. Het leren jasje met gespen bedekte slechts de helft van haar lichaam en het leer van haar laarsjes moest wel van hele goede kwaliteit zijn, omdat de laarsjes de duidelijk zichtbare druk van haar gigantische kuiten konden weerstaan. Even ontstond er onduidelijkheid over wie van ons nou eigenlijk recht had op de eerstvolgende plek in de rij. Het kleine bontkraagje op hakjes nam initiatief. Ze vermeed oogcontact met mij en probeerde zgn. nonchalant de eerste plek te bemachtigen door sneller te gaan lopen. Was wel grappig om te zien, want de combinatie van haar dikke postuur, de laarsjes en middelbare leeftijd zorgden ervoor dat het een ongemakkelijke soort sprint werd. Dat ze oogcontact met me vermeed moest de suggestie wekken dat ze zich totaal niet bewust was van de positie die ze had opgeeist. Blijkbaar raakte ze toch in iets wat leek op een gewetensconflict, want plotseling draaide ze zich naar mij (let wel: ze had me zgn. niet gezien he). Om onze relatie een beetje te herstellen, zei ze; “Ik had helemaal niet gezien dat je eraan kwam. Was ik eigenlijk wel eerst? ”. Door dat te zeggen viel ze bij mij door de mand. Ik voelde een kleine grijns bij mezelf opkomen, mijn kijk op de situatie bleek dus juist. “Nou nee hoor, dat niet. Maar u deed zo uw best om voor me te komen dat u die plek dubbel en dwars verdiend heeft!” antwoordde ik met een smile terwijl ik naar haar toe boog om een zo'n blokje te pakken dat de boodschappen op de lopende band van elkaar scheidt. Ze gunde me nog een minachtende blik toen ze wegliep bij de kassa.
Mijn boodschappen werden gescand. Ik bedacht me ineens dat ik een aantal dingen had gepakt uit de bonus-aanbiedingen. Ik twijfelde, maar net als een echte gieri.. huh, ik bedoel zuinige Nederlander haalde ik mijn bonuskaart tevoorschijn en gaf deze aan Kim, het meisje dat achter de kassa zat. Bonuskaarten en dat soort fratsen zijn eigenlijk dingen waar ik me tegen verzet. Maar de besparing van 1.05 euro gaf me toch een klein beetje het gevoel dat ik “het systeem” versloeg. De 59,50 euro op het display van de kassa sloeg inderdaad op het bedrag van mijn boodschappen. Even was ik verbaasd. Terwijl ik me afvroeg hoe het in hemelsnaam mogelijk is 59,50 euro in zo'n klein mandje te proppen ontging mij de vraag van Kim; "Spaart u zegels meneer?" Een wagentje vullen met 59,50, ja dat kan ik nog begrijpen. Daar past namelijk veel meer in. Maar een mandje? Hoe dan?! “Zo, hoe is het mogelijk?” vroeg ik me hardop af. Blijkbaar had ik de vraag over die zegeltjes van Kim onbewust met 'Ja' beantwoord, want voor ik het wist werd niet alleen mijn bonnetje, maar ook een stapeltje zegels en een soort oranje speelgoedbeestje (WK koorts is zeker weer losgebarsten?) in mijn handen gedrukt. Daar stond ik dan, twee boodschappentassen in mijn hand, een bonuskaart gebruikt om 1.05 euro te besparen en als klap op de vuurpijl ook nog zegels gekocht. Ik stond daar, alles te zijn wat ik niet wilde zijn. Een gelouterde boodschapper! Ik kwam buiten en stopte even. Ik pakte 1.05 euro uit mijn zak en gooide het in het doosje van de zigeuner accordeonist die buiten op een krukje zat te spelen. Zijn glimlach gaf me de indruk dat hij precies wist wat er zich net allemaal had afgespeeld. Hij zat daar en speelde zijn instrument. Onderweg naar huis vroeg ik me af of hij een bonuskaart zou gebruiken en zegels zou kopen als hij boodschappen doet…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten