De Klok Wacht Op Niemand

Nog een paar maanden.. En dan moet ook ik eraan geloven. Ik sluit me binnenkort aan bij de bevolkingsgroep in Nederland die zich de 'dertigers' noemen. Geen twintiger meer en dat is best confronterend. Ja ok, het duurt nog een paar maanden maar het komt wel akelig dichtbij. En ik begin het te merken he. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn lichaam me genadeloos herinnert aan het feit dat de houdbaarheidsdatum steeds dichterbij komt. Het vetpercentage is steeds moeilijker om te coveren. Maar het is niet alleen maar ellende natuurlijk.
Want het totaalplaatje ziet er gewoon nog steeds gruwelijk sexy uit, zo mag ik er van mijn vrouw bij vermelden.

Maar het zijn de details die de ellende veroorzaken, voornamelijk boven mijn middel. Elke confrontatie met de weegschaal en spiegel na een douche laat zien dat mijn lichaam op verschillende plaatsten onomstotelijk de gebruikelijke mannelijke ouderdomsverschijnselen begint te vertonen. Het is niet ijdelheid maar vooral schaamte dat mij weerhoudt om ze precies te beschrijven. Maar de dames die zelf ook in het bezit zijn van een mannelijk exemplaar van hetzelfde bouwjaar als ik, die weten genoeg.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de herstelperiode. Een flinke nacht doorhalen in Amsterdam, Antwerpen, Parijs, Barcelona, Ibiza of Miami en mijn lichaam zet me onverbiddelijk met beide benen op de grond. Waar ik vroeger de hele nacht kon doorgaan tot ik er bij neerviel, een uurtje slapen, 's ochtends opstaan alsof er niets aan de hand was, een douche pakken om weer fris en fruitig aan de dag te beginnen, moet ik er tegenwoordig voor zorgen dat ik niks heb gepland tot een uur of twaalf als ik weet dat de avond ervoor uit de hand gaat lopen. En ik moet het ook niet wagen om langer dan twee weken uit de sportschool te blijven, want als ik daarna weer een poging waag loop ik na een half uur al te hijgen als een paard.

Naast je lichaam is het ook de omgeving die verandert. een beetje te vergelijken met 'beroemd worden': zelf verander je niet, de buitenwereld gaat anders naar je kijken. Alle kinderen die je tegenkomt bijvoorbeeld, de laatste tijd geef ik het na een aantal keer al op om telkens maar weer aan te geven dat ze 'JIJ' ipv 'U' moeten zeggen. Ik word zelfs steeds vaker met 'meneer' aangesproken. Maar ach, wat doe je eraan? Ook lijkt het alsof alles en iedereen om je heen aan de lopende band gaat trouwen en kinderen krijgt. Hey, ik word oud man..

Maar.. fuck it! Ik blijf sneakers dragen, de nieuwe Drake kopen op de dag dat ie in de winkel ligt, keihard meezingen met alle hits van Usher, Rihanna en Chris Brown, blijf sporten tot ik erbij neerval en blijf dansen in de club tot zonsopgang. Wat mijn lichaam en de buitenwereld ervan vinden, moeten zij zelf weten. Ze zoeken het maar uit met z'n tweeen. Mijn leeftijd voelt alsof het zich nog ver beneden de dertig bevindt! Trouwen? Kinderen? Het komt allemaal goed schatje.