Feestje

Onlangs had ik het zwaarste feest sinds jaren. Kapot, gesloopt, brokko was ik na afloop. Piepende oren, stem was schoor, spierpijn en een barstende koppijn. Ik hoor je denken; heb je het dan zo laat gemaakt? Neuh hoor, gewoon een zaterdagmiddagfeestje, bij daglicht. Oh, veel gedronken zeker? Nope, niet eens een druppel (ik drink namelijk niet). Hasj, pillen, wiet, coke, MDMA, GHB, spacecake? Nee, niks van dat. Het is gebleven bij een stuk Spiderman-taart met rood/blauwe glazuur.
   

Het ging om het feestje van mijn neefje, die werd tien. U weet wel, dat feestje waar ik u eerder ook al over vertelde. Goed. Hij werd dus tien jaar en mocht voor zijn verjaardag vier of vijf vriendjes/vriendinnetjes uitnodigen. Althans, dat was de bedoeling. Want hoe moet hij als tienjarige kiezen tussen Dylan en Robin? Tussen Roos en Aicha? En waarom mag Jayden niet komen? En Mila dan, Mila moet er ook bij zijn! Het werden dus negen vriendjes/vriendinnetjes.


Heb je wel eens gehoord of gelezen over die omwonenden van basisscholen, die steeds agressiever worden door die spelende kinderen en het aantal decibels dat zij produceren. Buurtbewoners die gerechtelijke procedures starten om een eind te maken aan het geluidsoverlast van krijsende kleuters. Volwassen mannen die vanuit de tuin staan te schreeuwen dat die kutkinderen nu echt moeten kappen met die tering herrie. Is toch een schande dat in Nederland dit soort mensen zich zo tegenover kinderen opstellen?!?

Nee! Na die bewuste zaterdagmiddag begrijp ik het. Zomercarnaval, Latin Village, Pinkpop, Sensation White, de Closing Parties op Ibiza, het valt allemaal in het niets vergeleken met hoe diep ik dat weekend ben gegaan.

Je kent die commercial toch wel, waarin die hardrockband een hotelkamer totaal heeft afgebroken en daarna de opdracht krijgt van die uitzendkracht om de kamerinrichting tot in de puntjes te herstellen? Zo voelde ik me op die zaterdag. Het enige verschil is dat de uitzendkracht de bandleden tot brave jongetjes wist te krijgen en mijn invloed tijdens dat feestje was net zo groot als dat van Mario Been op de selectie van Feyenoord. Bij mijn neefje en de meeste andere kleuters meende ik zo af en toe wel sporen van opvoeding te herkennen, maar bij eentje was daar niets van te merken.

Ik ga niet zeggen welk kind, want ik moet vanmiddag toevallig mijn neefje van school halen en ik heb geen zin ongemakkelijke situaties op het schoolplein. Maar het begint met een D en eindigt op ylan. Hij was ZO hinderlijk! Een kleine vandaal, een hooligan in het lichaam van een kind, Hollands Next Topcriminal.

Alles heb ik geprobeerd. Pedagogisch verantwoorde dreigementen, licht fysiek corrigerend geweld, intimidatietechnieken die je normaal gesproken niet in de opvoedkundige literatuur kunt vinden, zoals dreigen met een donkere kelder waar vervelende kinderen bewaard worden en vervolgens verkocht worden aan landen waar Nike fabrieken heeft staan.

D.(ylan) saboteerde de dansles, gooide drankjes op de grond, trok de meisjes aan de haren, manipuleerde het uitdelen van de cadeautjes, prikte de ballonnen door, ging op tafel staan en schold een ander jongetje uit voor bewoordingen die ik liever voor mezelf houd vanwege de kwetsende aard.

Nu zag ik een paar dagen geleden de uitreiking van de Gouden Kalveren en de MTV Awards. Een makkie voor de organisatie. Duizenden genodigden, en niet eens iemand die ongevraagd het podium oploopt. Niemand die op de stoelen gaat staan. Niemand die door de speeches heen zit te brullen. Gewoon, nette mensen die keurig blijven zitten en meezingen als dat wordt gevraagd.

Zo kan het dus ook..