Favoriete Oom

Mijn neefje was pas geleden jarig, hij werd tien jaar. Ook al had ik best een drukke werkweek achter de rug en op die ene zaterdag genoeg andere activiteiten kon bedenken om te doen, ben ik toch maar de auto ingestapt. Want als favoriete oom kon ik natuurlijk niet ontbreken. Nou, ik heb het geweten hoor. File op de A13. File op de A4. A10 dicht wegens wegwerkzaamheden. Na ruim een uur en drie kwartier was ik er dan eindelijk.


Mijn neefje, die was er niet. Hij was met een paar vriendjes gaan voetballen op het pleintje aan het einde van de straat, zei z'n moeder tegen me. Ach, dan geef ik dat cadeautje straks wel, dacht bij mezelf. Ik had een spannend leesboek en een leuk poloshirtje van Ralph Lauren gekocht. De tijd dat ik mijn neefjes verwende met allerlei dure playstation spelletjes, Nintendo Wii en weet ik veel wat nog meer, is nu toch echt voorbij. Vanaf nu alleen maar nuttige cadeautjes. 'Anders loop je toch gewoon even naar het pleintje toe', zei z'n moeder. 'Dat vindt ie leuk, als je even gaat kijken..' 

Met een beetje tegenzin ging ik uiteindelijk toch maar even kijken. Toen ik aan kwam lopen was mijn neefje aan de bal. Die kleintjes speelden vier tegen vier en ik bleef rustig vanaf een afstandje kijken. Mijn neefje kon best aardig voetballen en gooide er zelfs een paar gruwelijke bewegingen uit, zoals die dubbele schaar ik 'm had geleerd toen hij de laatste keer kwam logeren. Het kwam er een beetje haperend uit, maar de beweging was er wel! Een van de jongens zag me langs de kant staan en maakte neefje daar op attent. Heyyy!! riep hij keihard terwijl hij op me af kwam rennen. Hij sprong direct in mijn armen en vroeg of ik zijn dubbele schaar had gezien, dat de stand 9 - 5 was, dat hij er al vijf had gescoord en of ik even mee wilde doen. 'Nee joh, gaan jullie maar lekker door met het potje'. Maar stiekem hoopte ik dat hij zou aandringen. 'Nee, doe nou mee alsjeblieft. Heel even maar..' 

'Ja meneer, doet u maar mee hoor', zei een van z'n matties. Meneer? U? Ik bedacht me gelijk dat ik hem als eerste zou neerhalen als hij in m'n buurt zou komen. Ik werd ingedeeld bij het team dat met 9 - 5 achterstond. Tegen mijn neefje dus.

Ik zei tegen mijn teamgenootjes dat we het even helemaal anders gingen doen. Gezien de dikke achterstand, even het tactisch concept veranderen. Bij balverlies tien meter terugzakken en de directe tegenstander in de zone opvangen in plaats van kort in de mandekking. Die kleintjes keken me aan alsof ze water zagen branden. Ik vertaalde de tactiek in Jip & Janneke taal, zei dat die links en die daar op rechts moest gaan staan en iedereen die er doorheen zou glippen zou door mij opgevangen worden. Die jongens gehoorzaamden en hadden er zin in in.

De tactiek werkte! Ik verdeelde het spel als Clarence Seedorf, stofzuigde als Edgar Davids en strooide met steekpasses als Wesley Sneijder. Binnen no time was de stand 8 - 9. Drie goals, telkens voorafgaand door een scherpe steekpass van de favoriete oom. Als klap op de vuurpijl besloot ik voor eigen succes te gaan. Ik veroverde de bal op het middenveld met een iets te harde schouderduw op die etterbak die 'meneer' tegen me had gezegd, ging de andere jongetjes voorbij alsof ze er niet stonden , kapte neefje uit en tikte de bal rustig tussen de twee jassen die als doel fungeerden. De gelijkmaker, 9 - 9. Ik hoorde neefje nog zeggen; 'ik zei toch dat ie goed was' .

Nu gaat het erom spannen, want het staat 9 - 9. Wie het eerst bij de 10 is, is de winnaar. Neefje had de bal aan zijn voet en stak het veld over, totaal geen oog voor zijn medespelers. 'Ik pak m wel', riep ik. Hij kwam op me af en deed weer zijn dubbele schaar. Het leek helemaal nergens op. Hier zou niemand in trappen. Neefje deed weer een schaar, dit keer een drie dubbele. Wederom nutteloos. Zijn teamgenootjes gingen tekeer tegen hem, dat hij niet zo moest pingelen en dat hij die meneer toch niet voorbij zou gaan. Ik zette mijn linkerbeen en rechterbeen iets uit elkaar. En nog iets verder. Dit ontging neefje niet en hij zag zijn kans schoon. Speelde zijn oompie door de benen, glipte er langs en maakte het winnende doelpunt. Juichend trok hij zijn oversized Ajax shirt (nummer 10 en z'n naam erop) uit, rende in zijn blote bovenlichaampje naar zijn teamgenoten en werd daar als een held ontvangen.

We liepen terug naar huis, zijn arm om me heen terwijl hij zijn vriendjes in alle enthousiasme vertelde dat hij die dubbele schaar van z'n oompie had geleerd. Eenmaal thuis aangekomen liet hij me los en begon te rennen. Ik hoorde hem trots tegen iedereeen zeggen dat zijn team had gewonnen, dat hij het winnende doelpunt had gescoord en dat hij zijn oom een panna had gegeven.

Oom zijn is leuker dan schrijven..